Silvia Anthonj | Min Zeven
Silvia Anthonj bedacht na een carriére als wijnschrijver om zelf wijn te gaan maken in Flevoland. Ze reisde haar man achterna uit Duitsland en kwam uit vlakbij Lelystad. Daar maakt ze nu een waanzinnige bruisende wijn. De enige van Flevoland, op de originele champagne-manier en helemaal met de hand. Toen haar man de groenteler ‘klaar’ was met het bedrijf besloot hij het land te verpachten. Inmiddels wordt er groenten gekweekt door de buren, maar een halve hectare land heeft Sylvia terug. En daar gebeurt nu iets heel bijzonders. Een fotoreportage van een postzegeltje aan wijngaard, ‘gewoon’ in de polder.
EEN POSTZEGEL VOL WIJNPLANTEN
“Het begon eigenlijk als iets dat me gewoon leuk leek. In principe is het land tot aan de horizon van ons en mijn originele ambitie was dan ook om de grootste wijngaard van Nederland te worden. Dat is inmiddels niet meer zo. Als je zo werkt zoals ik wil werken, dan is klein fijn. Inmiddels vind ik het juist heel leuk om op dit kleine postzegeltje iets van heel hoog niveau te maken.”
ALLES MET DE HAND
“Ik vond het belangrijk dat ik alle stappen zelf begreep.” Dat betekent ook het bottelen, etiketteren en de flessen met een zegel dichtplakken. “Mijn wijn verlaat hier het erf pas als het in de fles zit en naar de klanten gaat. Tot die tijd doen we hier alles zelf.”
SCHELPEN IN DE BODEM
“Je kan natuurlijk een domein in Frankrijk opkopen en daar dan af en toe een seizoen wat gaan rommelen. Maar dat vond ik niet leuk. Als je een wijngaard van een ander overneemt is het zware werk namelijk al gedaan. De druiven staan er al, er is al bepaald hoe schoon je kan werken en bijna al welke wijn je daar kan maken. Ik wilde het daarom hier en echt vanaf nul beginnen. Ik ben toen gaan kijken; wat representeert het hier voor mij.” Op haar open haard liggen relikwieën; stukken van ankers, grote schelpen en brokstukken. “Je zou het soms niet zeggen, maar we zitten hier natuurlijk zeven meter onder zeeniveau - vandaar die naam ook Min Zeven. Als je hier een stuk verder loopt kan je de zuiderzee ook zien.”
BRUUT EN BRUIZEND
“Ik wilde een terroir-wijn maken met een referentie aan de zee. Daarmee was voor mij als wijnkundige het sommetje snel gemaakt. Je hebt hier een klimaat waarbij je maar moet wachten of je ieder jaar je druiven rijp kan krijgen. Dus: wat kan je maken van niet zo-heel-erg-rijpe druiven? Een hele goede bubbel.
Het was een onstuimige, onrustige zee. Ik vind dit bij uitstek de plek voor iets bruisends. En als ik dat een beetje terugbreng naar de mythologie vind ik dat wij hier leven bij de gratie van de iets mak geworden zeegoden. Dit is mijn ode aan de goden van de zee. Ik maak een bubbel. Om de flessengeest een beetje te kunnen vangen.”
EIGEN(ZINNIG), MAAR NIET EIGENWIJS
“Hoe je van een klein stekje in de grond tot iets in de fles komt is een heel proces. Gelukkig had ik een heel gekwalificeerd netwerk. Ik ben stap voor stap gaan aankloppen overal. Ik bedacht me: die heeft dat goed gedaan, ik ga daar vragen hoe dat deel van het wijnmaken werkt. Het bleek al snel iets dat alle aandacht nodig had; ik zeg nu altijd dat wijnplanten net als kinderen zijn. Je denkt dat het simpel is, maar zeker in het begin kunnen die plantjes nog niks zelf en hebben ze echt veel aandacht nodig. Het duurt echt wel vijf jaar voor je een beetje weet hoe het moet. En trouwens sowieso ook vijf jaar voor je iets in je fles hebt.”
MIN ZEVEN
“Ik heb ieder jaar 777 flessen in de verkoop. Mijn jaarproductie is ongeveer drie keer zoveel. Die wordt in 3 lots onderverdeeld, want bubbels worden beter hoe langer ze op de gist liggen. Het nummer zeven is sowieso belangrijk. Naast onze diepte is zeven ook een lucky number en triple 7 staat voor het grote geluk. Er is hier niets waar niet over nagedacht is. Zo is het ook bruizend met een Z. Ik vond het gewoon mooier voor de vormgeving. Alles heeft rechte, hoekige vormen en deze wijn is bruut. Daar paste die S voor mijn gevoel niet bij.
Elke fles is genummerd, heeft een eigen zegel en een lintje. En ik verkoop alleen flessen in een mooie doos. Als je een losse fles wil, kan je die komen halen. De flessen zijn alleen verkrijgbaar op aanvraag. Iedereen die zich voor september inschrijft krijgt sowieso iets.”
GODIN VAN DE MODDER
“De zwangere surfster die uitkijkt over het land beschermt de wijngaard en de vrouw op de fles is de godin Raan. Een vikinggodin die struinde vroeger de bodem van de zee af om verdronken zeelieden mee te nemen. Hier is inmiddels de zee verdwenen en struint ze over de wijngaard. Dit is het verhaal wat mij heeft geïnspireerd terwijl ik al die uren door de modder kroop. Het was hier al. Ik moest het even zoeken en vrijpoetsen.” Misschien is dat ook wel het verhaal van Silvia zelf. De eigenzinnige wijnmaakster was er altijd al. De wijn moest alleen nog geplant worden op dat postzegeltje in Flevoland.
Zaak: Min Zeven | Bronsweg 50 | Lelystad