CONCOURS

Concours is op de Biltstraat al zo'n zeven jaar een vaste waarde in het gastronomische landschap van Utrecht. Eerst aan de ‘schaduwkant’ van de straat, nu ertegenover achter een gigantische voormalige winkelruit. En binnenkort ook weer aan de overkant, waar eigenaren Alex en Lisa Zeelenberg een café openen in hun oude zaak.

Met restaurant Concours aan de zonzijde kunnen ze hun door de jaren heen verfijnde signatuur serveren en in hun oude pand, aan de schaduwkant van de straat, komt binnenkort weer ruimte voor een gezonde portie rock & roll. Aan overzijden van de straat belichamen deze twee zaken de verschillende kanten van Alex en Lisa, die samen een bijzonder horeca-koppel vormen. We schuiven aan en praten over hun ontmoeting, hoe Concours ontstond en organisch groeit, de natuur altijd bepaalt wat er wordt geserveerd en hoe ze niet stil hebben gestaan tijdens Corona.

VRIJHEID

Het woord Concours vertaalt zich naar wedstrijd en zo zien horecakoppel Alex en Lisa Zeelenberg een service in hun restaurant nog elke avond. Met hun hechte team ‘gaan ze op’, om ons als gasten de best mogelijke avond te bieden. Toch voelt een avond uit bij Concours juist heel ontspannen. “We proberen voor iedereen in het team zoveel mogelijk vrijheid te creëren”, legt Lisa uit. “Dat werkt het beste als we samen ontspannen kunnen werken”.

Voor chef Alex betekent die vrijheid dat hij in de natuur geïnspireerd kan raken, daar te wildplukken en dat mee kan nemen om er met ambacht een gerecht van te maken. “Toen ik voor het eerst iets nieuws ontdekte in de natuur en dat kon inbedden in de kennis die ik heb opgedaan bij mijn leermeesters, ontdekte ik mijn eigen vrijheid”. Aan die vrijheid ging een ruime carrière vooraf.

Alex begint zoals zovelen in zijn tienerjaren in de afwas en wordt daar gegrepen door het koksvak. Hij besluit ervoor te gaan en komt als leerling in een enorm foodservice bedrijf en verschillende topzaken terecht. “Dat eerste bedrijf maakte maaltijden voor alle grote cateraars in NL. We hadden er een soort specerijen winkeltje met alles dat je kon bedenken en in de ruimte ernaast stonden kookketels vol met curries.” De jonge kok begint zijn carrière met het afwegen van specerijen voor de chefs, voor allerlei soorten maaltijden. “Er werd daar echt van alles gemaakt, dus ik kan echt van allerlei gerechten nog steeds maken uit die tijd. Van een verhollandste Babi Pangang tot klassieke Boeuf Bourguignon.” Hoewel je er zelf “niet per se wilde eten”, leggen de diverse smaken en bereidingen een solide en brede basis voor de kookstijl van Alex. Die basis wordt dan in verfijndere keukens verruimd door nieuwe leermeesters, die hem leren over de kwaliteit van producten én hun leveranciers. “Het was echt fascinerend om voor het eerst te leren wat écht verse vis is”. Dat kwam vooral van pas toen hij in 2007 chef werd bij het vermaarde Vis aan de Schelde in Amsterdam. 

WIJ HOREN BIJ ELKAAR

Lisa volgt een minder conventionele route tot eigenaar. Ze groeit op in Amsterdam, maar maakt de stap naar Utrecht als ze Alex ontmoet. Dat was op een festival, weten ze nog goed. “Wie is dat leuke meisje dat tegen onze camper aan zit”, vroeg Alex aan zijn maat Geert. “Geen idee, ik vind het maar een raar mens”, antwoordt hij. Dat ‘rare mens’ was Lisa maar dacht dat Alex heel anders over. Ze raken aan de praat en zijn op slag verliefd. Twee weken later krijgt hij de vuurdoop als Lisa hem uitnodigt voor de 90ste verjaardag van haar oma. Ze stelt hem al zo snel voor aan haar hele familie, want hij staat op het punt om op wereldreis te gaan voor een halfjaar. En ze voelen al dat er iets bijzonders tussen hen speelt. Zes maanden wil Lisa hem ook niet missen dus spaart ze vijf maanden lang, om hem de laatste maand achterna te reizen. “Toen was het wel duidelijk. Wij horen bij elkaar”. 

Niet veel later belt Lisa op vanuit Amsterdam, of Alex geen zin heeft om bij haar te komen wonen. “In een prachtig huis”, verzucht ze. Want daar kwam niks van in. “Ik ga écht niet naar Amsterdam” bluft Alex, “ik zit hier goed. Kom jij maar bij mij wonen…Stond ze opeens op de stoep met een auto vol planten, katten en spullen.”

Terwijl Alex al als kok aan het werk is, begint Lisa in Utrecht aan een studie kunst en economie. Toen ze ‘al dat feesten’ wel had gezien, maar nog wel studeerde, leek het haar het uitgelezen moment om moeder te worden. Dat zou later mooi uitkomen voor hun beider carrières. Dat gebeurt al snel, “dat was niet per se de bedoeling”, en hun dochter Olivia wordt geboren. Het zijn dan lange dagen voor Alex, die inmiddels in Amsterdam werkt en begint om 7:30 ‘s ochtends. Met de trein terug naar huis ploft hij rond 1:30 op de bank. “Olivia was een ontzettend papa’s kindje maar Alex en zij moesten het echt hebben van de nacht. Dan kwam hij haar wakker maken en vielen ze samen in slaap op de bank”. Hoewel het z’n charmes had besluiten ze dat dit niet het leven is dat ze voor altijd willen leiden en spreken af hun ambities te combineren. Over een aantal jaar willen ze met elkaar gaan werken in een eigen zaak, met Alex als chef en Lisa als bedrijfsleider en creatieve kracht.

BLOED ONDER DE NAGELS

In Amsterdam werkt Alex als chef bij Vis aan de Schelde. “We kookten er zowel snelle á la carte gerechten als uitgebreide menu’s die iedere week helemaal anders waren. Onder druk knallen, was het. En dat was echt kicken om onder controle te krijgen.” Het is ook leerzaam voor de jonge chef om te koken onder leiding van een patron cuisinier (degene die verantwoordelijk is voor de stijl van de keuken maar die zelf niet in de keuken staat, red.). Alex kan zijn eigen stijl wel inzetten, maar het moet passen in de stijl van eigenaar Michiel Denink. Zo legt hij ook een basis voor het koken in zijn eigen restaurant.

Bij Karel 5 onder Jerry Bastiaans werkte Alex juist heel vlees-gericht. Voor de vegetarische Lisa best even slikken. “Dan kwam hij thuis met bloed onder z’n nagels van het uitgebeende wild. Hij was best een beetje zo’n vieze kok”, lacht ze. Niet alleen leerde Alex er dus from scratch hele dieren uitbenen, maar hij leerde er ook goed vegetarisch koken. In die tijd was dat nog ver van zo gewoon als nu, maar er moest wel af en toe een volwaardig tiengangenmenu op tafel komen voor die ene vega in het gezelschap. ‘Jij weet daar iets van toch, door die vriendin van je’, vroegen de koks hem. De nodige verdieping daarvoor legde bij Alex de basis voor hoe hij uiteindelijk vooral met groente is komen te koken. “Dat is wel anders dan de drie groene asperges die je toen als garnituur naast de biefstuk serveerde”. Inmiddels staat er niet alleen in het restaurant maar ook thuis wel weer eens vlees of vis op tafel. “Wij denken in het hele plaatje”, vertelt Lisa. “Als je werkt vanuit aanbod in het seizoen hoef je niets uit te sluiten. Mits het maar van goede leveranciers komt”. 

TE KOOP

In 2010 komt verandering in het hectische leven van de pendelende Alex en van Lisa die inmiddels in de evenementensector werkt. Een vriendin begint in Utrecht eetcafé Te Koop en vraagt Alex om er chef te worden. Het klinkt na jaren pendelen tussen Utrecht en de hoofdstad enerzijds heel aanlokkelijk, maar het is ook omschakelen. “Van chef in een topzaak in Amsterdam naar een eetcafé in Utrecht was wel even slikken. Maar uiteindelijk hebben we gekozen voor ons gezin en gezelligheid en niet voor aanzien.” De underdog positie blijkt juist wel leuk, want het verschaft veel meer vrijheid voor Alex om te doen wat hij wil dan bij zijn meer formele vorige werkplekken.  

Voor Lisa staat dan ook een grote uitdaging, want dit voelt als startpunt voor een eigen zaak samen met Alex. “Ik had nooit echt in de horeca gewerkt, behalve als deurmeisje bij de Kas. Ik woonde daar om de hoek en als je jong bent mag je dat werk doen. Het is buiten een restaurant en daar wordt geen drank geschonken. Dan zag ik ‘s avonds de briefing, met al die koks en bediening. Wooow. Zo snel al die ingrediënten opsommen, dat was echt een andere taal. Daar is wel een zaadje geplant dat gastronomie heel mooi is.” In haar studie leert ze, ondanks dat het geen horeca opleiding is, toch ook de andere kant van het vak. “Mijn opleiding aan de HKU ging ook over ontmoetingen en mensen samen een mooie tijd laten beleven. Dus ik zag wel een toekomst om samen te gaan werken met Alex. Bovendien is hij ook echt een kunstenaar vind ik.” Om meer te leren over producten en om de lokale horeca te leren kennen, ging ze aan het werk bij leverancier Lindenhoff. “Ik had natuurlijk veel zakelijke kennis vanuit mijn studie, maar ik begon mee te werken met Alex en zonder opleiding was dat in de horeca best lastig. En er was bij Lindenhoff gewoon niet meer zoveel stress als in mijn evenementen-verleden, wat ook heel prettig was met de kinderen.” 

PROEFKEUKEN

Bij eetcafé Te Koop begint Lisa mee te werken als bediening, in wat de opmaat werd voor hun eigen zaak. “Een restaurant moet je samen dragen, want naast een mooi signatuur van de chef zit er ook een logistieke en zakelijke kant aan.” Juist dat laatste is Lisa’s expertise, die ondanks het missen van een klassieke horeca opleiding een perfecte aanvulling blijkt. En dat komt goed uit, want precies dan komt Te Koop namelijk te koop en kunnen ze het overnemen zoals het dan is. “Een draaiend bedrijf overnemen was echt perfect. We noemden het onze proefkeuken: kunnen we samen een bedrijf runnen? Willen we dat? Een relatie, kinderen én een zaak?” Het antwoord was een volmondig ja. Ze blijken elkaar niet alleen privé maar ook zakelijk goed aan te vullen. “We willen samen werken en leven, het naar ons zin hebben en ambities kunnen waarmaken”, vertelt Lisa, “maar op onze eigen manier. Geld verdienen is nooit een doel geweest, meer dan een klein pensioen en een comfortabel leven.”

Na een half jaar als Te Koop bouwen ze het café om en dan wordt het tijd voor een nieuwe naam. Concours paste bij het pand, dat ooit fungeerde als boksschool. “We wilden het niet aan ons verbinden, maar een naam die is geworteld in de plek en echt iets voor Utrecht betekent. Concours betekent wedstrijd en zo zien we het nog elke avond - alle details tellen bij elkaar op om de gast de beste avond te geven”.

DE NATUUR BEPAALT 

Bij Concours ligt de weg open voor Alex’ eigen signatuur. En die is van jongs af aan al nauw verbonden met de natuur. “Ik ben altijd op zoek naar iets dat nieuw is waar ik enthousiast van word en daar ga ik op door. Dat begint in de natuur en daar ik haal nieuwe ideeën op. Ik ga iedere keer opnieuw kijken, wat vind ik vet? Dan kom ik een plantje tegen en ga ik uitzoeken wat dat is.” De chef vindt in de natuur een rust in zichzelf die zijn creativiteit vrij spel laat. Dat is al zo van jongs af aan. “Ik ben eigenlijk begonnen als vogelaar. Met m’n oom ging ik vroeger voor dag en dauw opstaan en met de verrekijker de duinen in. Die interesse breidde zich uit naar de plantenwereld, want die oom van mij die wist veel over planten en besjes - dat hoort ook wel bij het vogelen. Wat een vogel eet, waarom die dingen doet, dat moet je allemaal weten om goed te kunnen zoeken. De leefomgeving op dat moment bepaalt wat voor vogels er zijn. Eigenlijk is dat wat we in de gastronomie terroir noemen. En zonder dat het geschreven staat, dat is met smaken ook wel vaak zo; if it grows together, it goes together.”

Het menu van Concours ontstaat vanuit een creatief proces, dat stevig geworteld is in de seizoenen. “Eigenlijk is iedere week een nieuw seizoen”, legt Alex uit. “Als je het park inloopt zie je het al: klaver bloeit nu pas, de daslook is alweer afgelopen, er is look zonder look. Na een regenbui smaken brandnetels lekkerder. Elke drie weken is het hele menu anders, maar dat wisselt continu door. Zo is de geplukte Magnolia nu op na vijf weken, maar Venkelloof komt nu op - dan wordt dat nu ons dessert.”

Omdat hij niet alles zelf kan verzamelen in de natuur, is het voorbereiden van producten in de keuken voor Alex ook een belangrijk moment dat zijn creativiteit voedt: “Als je niet zelf die vis fileert, als die nog stijf is van de rigor mortis, kan je er eigenlijk ook minder goed een gerecht bij bedenken. Althans, ik niet. Ik moet dat in mijn hand hebben. Zo ontstaan gerechten zoals "In de branding", na een gesprek met Jan van de Goede Vissers die de vissen opjaagt met zijn net. “Dan vraag ik hoe dat gaat - ik wil het hele beest gebruiken én zijn omgeving. Dan ga ik fantaseren hoe die zeebaars geleefd heeft, wat die daar at. Wat gebeurt er om hem heen in die branding en een stuk dieper? Met zo’n idee loop ik dan al een week rond in m’n hoofd.” Lisa: “Het zit helemaal in hem. Het is een creatief proces waar wij allemaal van in afwachting zijn. Alex moet het soms ‘gewoon even kwijt’ aan iemand, meestal aan mij, maar als dat midden in de nacht gebeurd moet hij het even laten bezinken.” Alex lacht: “Zij is niet wakker te krijgen…dat is mooi hoor, daar wordt je heel oud van. Dus ik wacht tot op onze vrije dag. Samen koken, met een glas wijn, even ontspannen. Daar ontstaan de ideeën.” 

VERHALEN VOOR DE BUURT

Waar Alex geheel zijn eigen signatuur kan vormgeven in de keuken, kan ook Lisa haar ei kwijt in hun eigen zaak, omdat er ruimte is om dingen te organiseren. Zij bedenkt om workshops te doen die ze een periode lang elke zaterdag geven. “Ik vind het belangrijk dat je iets betekent voor de wijk. Op school gebeurt niks met eten - er zijn zoveel kids die niet eens weten waar melk vandaan komt. En dat slaat over op volwassenen.” Uit die frustratie, maar ook om mensen meer te laten inzien hoeveel ambacht er in de keuken zit, start Concours met gratis workshops voor volwassenen op zaterdagochtend. “Die dag liet ik dan allerlei producten binnenkomen”, zegt Alex, “Om alles te laten zien. Dan gingen we Bouillabaisse maken en alles van de vis gebruiken.” Dat leert hij the hard way, want niet iedereen kan zelf fileren en hij kan het niet iedereen even uitgebreid laten zien. “Maar iedereen wil meekijken, iedereen wil meedoen. Dus we maakten van alles, altijd vanuit de basis. Als je komt eten zie je alleen het eindproduct, het verhaal zegt niet zoveel tot je het zelf ziet.” 

Voor kinderen doen ze op woensdagmiddag aparte workshops, die ze Petit Concours noemen. Ze laten de kinderen alle facetten van de horeca zien en in zes lessen. “Vooral in de hoop die kids enthousiast te kunnen maken over de oorsprong van eten, aandacht voor koken en natuurlijk ook het horeca vak. In de laatste les draaiden zij zelf het restaurant en kwamen hun ouders eten. Het was fantastisch”. En dat vinden zij niet alleen. “Er komen nog steeds af en toe zwaaiende kinderen langsfietsen en we hebben zelfs mensen in de afwas gekregen die daar in de kookles als kind voor het eerst bij ons kwamen”. 

De workshops doen ze inmiddels niet meer, daar ging teveel tijd in zitten. Maar het vertellen van die verhalen missen ze wel. “We hebben een open keuken, dus je kan aardig wat zien. Maar we willen ook niet te lang aan tafel staan dus je kan niet alles vertellen. En onze doelgroep zit ook lang niet allemaal op social media dus het is wel zoeken. Ik wil ze toch over dat pannetje saus kunnen vertellen dat op tafel komt”, zegt Lisa. “Alex is echt een master van saus en jus, waar soms wel een week tijd in zit. Dat begint met een enorme pan waar de botten zo ongeveer uitsteken en dan, op een gegeven moment, staat er zo’n klein pannetje goud op tafel. Je kan het nergens kopen, thuis eet je het niet, het is echt iets voor in een restaurant. Zoveel aandacht en tijd voor één component. Tijd en liefde gaat daar in, er zijn meerdere mensen zo lang mee bezig geweest - dat is zo kostbaar. Daar hebben veel mensen nooit bij stilgestaan.” 

TEAM CONCOURS 

Bij Concours wordt je niet alleen ontvangen door Lisa en Alex, maar door het hele team. Dat is organisch gegroeid en ontzettend belangrijk voor Alex en Lisa. Met Sous Chef Eric kan Alex “lezen en schrijven”, ze vullen elkaar aan. Waar Alex meer alle kanten op wil, is Eric heel gestructureerd. “Door hem heb ik eigenlijk geen stress meer”. Voor Lisa was het wel even zoeken, want zonder horeca achtergrond is haar rol in een team is nooit echt klassiek geweest. “Ik wilde eerst altijd aan de pas staan, maar eigenlijk paste mij dat niet zo goed. Ik wilde namelijk ook met iedereen praten want er kwamen zoveel bekenden…” Nu zorgt maître Anne voor de gasten en heeft sommelier Nils zijn vaste plek aan de pas. “Die hebben samen een geweldige structuur en zorgen dat het restaurant als een geoliede machine loopt”. En dat biedt ruimte aan Lisa om zich bezig te houden met de ontwikkeling van Concours en om haar creativiteit de vrije loop te laten. “We hebben een groepje vanmiddag, dat gaan we even anders doen dan normaal”, roept ze dan. “En ondanks dat ik hen met de ogen zie rollen als ik weer eens ‘een evenementje’ tussendoor plan, weten we dat we samen de meest spannende dingen voor elkaar kunnen krijgen.”

Juist omdat Lisa zelf ook niet klassiek is geschoold, krijgen nieuwe teamleden veel vrijheid. “Wij willen dat Concours groeit en dat gebeurd op basis van het team. Als iemand tijd, liefde en aandacht wil investeren in ons, dan groeien we. Dus wij voeden dat. Wat wil jij leren? Wat kunnen we uit jou halen? Onze sommelier doet nu een opleiding tot manager, die leert daar van alles en wij dus ook.” 

Niet alleen qua kennis wordt er toegevoegd aan de zaak. Lisa wijst ons op de bakken vol groene micro-plantjes op de pas. “Dat doet Daniël, die is hier twee jaar geleden aan komen waaien om iets te leren in de keuken.” Alex vertelt over dat proces: “Je hebt niet altijd ruimte om iemand alles te leren maar soms kijkt iemand gewoon goed uit z’n ogen. Denk je bij jezelf: hij is het waard.” dat bleek een goede inschatiing, want Daniel kweekt nu cressen voor Concours. “Hij dacht; al die cressen die wij bestellen, dat kost behoorlijk wat. Dat kunnen we op kleine schaal zelf ook wel zelf. Heeft ‘ie helemaal uitgezocht natuurlijk als ict'er. Kosten baten analyses maken. Eigenlijk is hij een beetje een kleine micriobioloog geworden. Zoveel gram per zaaimatje, dit dat, echt leuk om te zien. Er is iets ontstaan en hij heeft echt eigen niche gevonden om bij te dragen.” Er wordt nu een mooie kast gemaakt waar je de speciale verlichting kan zien en zo ontstaat er dus een nieuw plekje in Concours, door iemand daar in is gegroeid. “En we willen nog meer hoor”, zegt Lisa enthousiast. “Kombuchas, Distillaten, als iemand erin duikt krijgt dat hier een plek.” 

NIEUWE RUIMTE

Na 2,5 jaar Concours op de oude locatie, aan de overkant, barst het uit zijn voegen. “We knalden uit de ruimte daar met alle masterclasses, kinderkeukens en speciale diners.” Er wordt flink rondgekeken op (iconische) Utrechtse locaties maar die andere panden voelen nooit goed. Het voelt allemaal te groot en dat was niet wat Alex en Lisa wilden. Maar door het vertrouwen van de investeerders voelen ze wel een belangrijke steun in de rug. “We wilden de persoonlijkheid en vaste gasten van hier in de wijk niet kwijt.” Precies in die periode komt het pand aan de overkant van de straat vrij. Het is vlak voor Corona als ze met een crowdfunding begonnen. Ze halen 100.000 euro op vanuit vaste gasten, vrienden en familie in februari 2020. Ze kunnen even ademhalen en dan valt een maand later het doek. “Maar alles was echt net helemaal rond, dat was anders precies niet gelukt. Het was alsof er een engeltje op onze schouders zat.” 

Alles dicht gaf ook ruimte. “We zijn drie maanden vertrokken met de kinderen naar onze caravan want alles was al rond. Daar hadden we zoiets van; Oké! Wat willen we daar eigenlijk gaan doen? Alles kon.” Ze beginnen met goede moed aan de verbouwing maar twee jaar open en weer dicht blijkt best lang. Het gedateerde pand heeft flink wat werk nodig, het is geen horecapand als ze het overnemen, maar de enorme winkelruiten blijken een aandachtstrekker. “Mensen die komen eten vragen wel eens of we nieuw zijn... nou ja, hier wel. Maar we bestaan al 5 jaar. Die mensen wonen om de hoek - maar nu zien ze het pas.”

“In de take-away tijd hebben we een winkeltje gemaakt. Eigenlijk hebben we ons drie keer opnieuw het pand eigen moeten maken voor het als restaurant voelde. Maar nu zijn de kinderziektes er uit. Het mooie daarvan is wel, we mochten bij opening starten in een nieuw pand. Dus het voelt niet of we hebben stilgestaan, het hele team had echt een boost.” Het geeft ook de ruimte om de zaak zo in te richten zodat iedereen er een plekje kan vinden: “Aan de overkant zat je niet echt lekker, en dat merk je bij die steeds langere menu's. Nu hebben we nieuwe stoelen en daar krijgen we ook echt complimenten over. Die rock en roll erin houden, dat hebben we geprobeerd maar dat kan niet in één zaak samen. We hadden altijd achter meer wit linnen en voorin gewoon houten meubels. Hier hebben we dat wel deels overgenomen, want iedereen moet zich hier thuis voelen. Zitten op de bankjes, of juist de stoelen, met linnen op tafel, juist in een hoekje of bij het raam - alles mag bij ons.” En niet alleen de gasten zitten er goed bij, de verbouwing biedt ook ruimte om van het gas af te gaan en de keuken aan te sluiten op een warmtepomp. “Zo hebben we kunnen verduurzamen én zorgen we dat ons team gezond oud kan worden boven het fornuis, zonder hitte en al dat fijnstof”. 

ROCK & ROLL 

Nu staan Alex en Lisa klaar om hun tweede zaak te openen. Weer een nieuwe zaak, of eigenlijk hun oude. Het pand aan de overkant hebben ze namelijk aangehouden tijdens de verbouwingen en daar is nu ruimte voor iets nieuws. “Dat wordt weer wat meer spontaan, dat willen we ook kunnen bieden. Hier is meer rust, maar we missen ook de rock & roll, vertelt Alex. “De overkant mag wel weer wat meer die sfeer hebben. Je kan er gewoon binnenlopen, aanschuiven, lekker eten en drinken.” Lisa: “Hier moeten mensen ver van te voren reserveren, maar we willen ook een plek zijn waar buurtbewoners last-minute kunnen komen eten. En de horeca heeft meerdere kanten en daar houden we allebei van. Chaotisch kan ook lekker zijn; muziek erbij, kaarsen op tafel die branden, veel omgevingsgeluid. Maar wel met echt lekkere wijn én goed eten.” Dat is een ook een wens voor henzelf, biecht Alex op. “We hebben vooral ook behoefte aan een bar voor onszelf om aan te zitten.”

Lisa snapt heel goed hoe het zo gelopen is. “We bieden altijd al heel veel kwaliteit geboden, maar daarvan zat heel veel in de voorbereiding en dat wordt niet zo gezien door de casual entourage. Gasten, zeker nieuwe, hebben wat meer luxe en comfort nodig om dat wel te voelen en daar zijn we een beetje uitgegroeid. We gingen langzaam van 4 gangen naar zeker 7, met een mooi arrangement wijn, maar in een heel informele ambiance. Mensen kwamen op onze goede reputatie af maar vonden de café setting tegenvallen. Hier weet je al ver van te voren waar je voor komt en dat wordt misschien ook wel wat meer ingelost.” 

Café Concours zal een zaak zijn waar wij als gasten weer ad hoc kunnen aanschuiven. Maar ook de eigenaren krijgen er van zichzelf de ruimte. “Spontaan de natuur in, plukken, iets bedenken en dat dezelfde avond nog kunnen serveren, dat kan aan de overkant weer”. Er is plek aan de bar, dus iedereen kan ook spontaan bedenken om dat te komen proeven. Of gewoon alleen een glas wijn te drinken. Het kleine Concours wordt weer rock & roll en Alex en Lisa gaan er dan ook weer “lekker jammen”. Maar dan in de keuken en achter de bar, waar hun creativiteit vloeit.

Zaak: Concours | Lunch & Diner | Biltstraat 20 | Utrecht

Illustratie: Menah Wellen